Na porodičnom mezarju u Kupusnici u prisustvu predstavnika Koordinacije boračkih udruženja Općine Bužim, saboraca, predstavnika izvršne i zakonodavne vlasti, učenjem Fatihe i evociranjem uspomena na r. Asima Bajrektarevića-Hamzu obilježen je dan na koji je preselio na bolji svijet. O liku i djelu govorili su Asimovi saborci Agan Elkasović i Fikret Kauković.
Asim Bajrektarević – Hamza nakon trećeg, teškog ranjavanja poginuo je 28. septembra 1995. godine na području Lušci Palanke u sklopu operacije Sana ‘95. Idejni je kreator Bataljona za specijalne namjene Hamza. Asim Bajrektarević je rođen 1962. godine u Bužimu, kao jedno od šestero djece oca Huseina i majke Fatime. Osnovnu školu „7. novembar“ završio je 1977. u Bužimu. Srednju školu je pohađao u Cazinu a Pedagošku akademiju u Tuzli. Nakom četiri godine rada u rodnom Bužimu, tri predratne godine je proveo na radu u Republici Austriji, koju je napustio u aprilu 1992. godine.
U brigadi je ostao do pogibije 28. septembra 1995. godine gdje je obavljao različite dužnosti, od zamjenika komandanta i komandanta Prvog bataljona, zatim komandanta Četvrtog bataljona, te komandanta Bataljona za specijalne namjene Hamza. Bataljon Hamzi Asim je je preuzeo 02. juna 1995. godine. Na postrojavanju Hamzi 04. augusta 1995., dan uoči pogibije, komandant Nanić je Asimu predato ratnu zastavu novoformiranog bataljona.
Sa Hamzama, čiji je bio idejni kreator Asim Bajrektarević je učestvovao u brojnim akcijama poput: Plamen ‘92, Ćorkovača (operacije Kontejner i Oganj), Munja ‘93, zatim Grmeč ‘94, Grabež, Plato, te Sana ‘95, te i u nekoliko drugih akcija sa policijskim snagama. U toku rata je tri puta ranjavan. Oba ranjavanja su bila na teritoriju općine Velika Kladuša, u borbama protiv paravojnih formacija Fikreta Abdića. Nakon trećeg, teškog ranjavanja, 28. septembra 1995. godine na području Lušci Palanke u sklopu operacije Sana ‘95, isti dan je i podlegao.
Za iznimnu hrabrost, 15. augusta 1995. pohvaljen je od strane Komandanta Generalnog štaba Armije Republike BiH kao i od komandanta Petog korpusa. Posthumno mu je dodijeljeno priznanje, značka Zlatni ljiljan, 26. decembra 1995. godine. Odlukom Predsjedništva Republike BiH 12. januara 1996. proizveden je u čin majora. Postuhumno su mu dosijeljene Plaketa općine Bužim u 2008., te Plaketa Patriotske lige 1991, u 2009. godini. Nakon Asimove pogibije, pod vodstvom njegova brata Halida krajem 1995. godine je registrovan tae-kwon-do klub, koji po njemu nosi ime (TWD Asim Bajrektarević – Hamza Bužim).
Sa suprugom Enisom imao je troje djece, sinove Harisa i Halima, te kćerku Eminu. Sahranjen je u porodičnom mezarju u rodnom naselju Kupusnica, u blizini sina Harisa, koji je poginuo u devetoj godini života kao civilna žrtva rata 1995. godine.
Nakon smrti sina Harisa (1987-1995.) kazao je: „Zadužila me je smrt djeteta, boriću se do kraja, halalit ću njegov život i dat ću svoj za Bosnu i Hercegovinu“.
Ranjen je u području grudnog koša gdje mu je geler cijelom dužinom razderao lijevu komoru srca. Pored takve povrede živio je par sati, što su doktori okarakterizirali kao svojevrstan medicinski fenomen. Posljednje riječi su bile: „Kako Allah odredi…“. Preselio je na ahiret u istoj bolničkoj sobi i na istom krevetu na kojem je umro i njegov sin Haris.
